Dame igual que hoxe me arrepinta dos meus dias de terra ocre e paredes encaladas
Que cinco días de estepa destrozaran nervios e esperanzas
que me vexa obligada a renunciar a soños.
Gusano de area, non podes devoralo todo
Nin me retracto das miñas notas
nin dos saltos espiados no teu tellado.
Nesta torre de marfil me quedo
venerando o teu cadaver putrefacto
até que os meu cabelos barran este xélido chan de pedra.
Hei de persistir en nigromante,
conxurandos os demonios da tua lembranza
Á volta,non haberá máis que unha estatua de cinza azul
reflexo difuso dun tempo de gloria
unha tea altiva, que non volverá alumear máis.
Pero esta torre de marfil, gusano
esta torre de marfil non cae.
Nin Doppelgänger nin Némesis
Hai cousas que só son responsabilidade miña.
0 Ti dirás:
Publicar un comentario