We can be heroes....

Seica non é estrictamente republicana a historia dos EUA.
Lin en Sandman e comprobei(?) na Wiki a historia de Joshua A. Norton, primer e último gran Emperador dos USA e Protector de México. Norton fixera a sua autoproclama pública nunha Carta ao Director que un Director cachondo aceptou publicar nun xornal de San Francisco, e comezou o seu reinado de bos consellos emitindo moeda propia que a xente aceptou canxear. A Raiña Victoria aceptou tamén as súas cartas de amor.


Polo visto, Norton debeu ser amigo cercano de Mark Twain, que a verdade é un tipo que me cae ben, e semella que foi el quen redactou o epitafio que celebraría a morte de Bummer, un dos cans escolta do Ilmo. Emperador.

Á morte de Norton, outro Director cachondo publicaba  unha necrolóxica en memoria do Emperador dictando que este

"nunca matara a ningúen, non lle roubara  a ninguén nin se apoderara da patria de ninguén. A maioría dos seus colegas non poderían dicir o mesmo"

Corría o ano 1880 e un eclipse de sol puña ese día punto e final a  21 anos de (auto)goberno e reinado.  A súa tumba é hoxe lugar de peregrinación na cidade nas flores no pelo.


Bonito pensar que nada impide a un ser humán SER cando hai vontade firme de tal, e que as realidades  están supeditadas ás percepcións de cada quen e non ao revés.
Eu, as veces, transmútome en Raiña de Saba ^_^

I think it's time to say goodbye

Dame igual que hoxe me arrepinta dos meus dias de terra ocre e paredes encaladas

Que cinco días de estepa destrozaran nervios e esperanzas

que me vexa obligada a renunciar a soños.

Gusano de area, non podes devoralo todo

Nin me retracto das miñas notas

nin dos saltos espiados no teu tellado.

Nesta torre de marfil me quedo

venerando o teu cadaver putrefacto

até que os meu cabelos barran este xélido chan de pedra.

Hei de persistir en nigromante,

conxurandos os demonios da tua lembranza

Á volta,non haberá  máis que unha estatua de cinza azul

reflexo difuso dun tempo de gloria

unha tea altiva, que non volverá alumear máis.

Pero esta torre de marfil, gusano

esta torre de marfil non cae.

Nin Doppelgänger nin Némesis

Hai cousas que só son responsabilidade miña.

He took all off my sins...

...and we wrote a pocket novel called "The state that I am in".

(Das voltas do Karma e do apropiado das cancións)

O que sinto son as carencias

Deixar escorregar a auga quente baixando a curva das miñas costas
é o mellor placebo que atopei para substituir(te)

*Editado o 30/3/10

Xa sabía eu......

.....que este non é tempo de ideoloxías.


O meu leva un ritmo particular, quen non o siga non acadará a ver. Pero é unha carreira á que non volverei renunciar.

" Inventei que Derain me escribía...Como (...) non se dignou a responder, decidin escribirme asinando Derain" (Bartleby e Compaña)

MOTH

 

No profundo da caverna 

non hai arañeira que non tente atravesar

esta polilla que danza

Bater de alas e fuxir, 

os sons que fican xordos

repugnan aos artrópodos

OMG

Desde o fondo dun burato negro

de repente esixes que debo ser quen soñei ser,

e escribir e narrarme en pasos

porque nas letras vivimos mil anos

e de letras nos alimentamos dez mil

Soñei con que foras coma baixo os meus puntos

tantas veces

que non hai simbolo que me ampare

neste labirinto de cifras que agochas.

Tremendo por destruir unha calma que atopei mergullada no máis escuro das miñas sabanas

Que ten forma de cobra, esfinxe, medio saltamontes e incluso árbore de outono.

Coma furacán, fuxen verbas por todas partes

manan do peito e escorregan polo ventre, perdense na cara escura das pernas

e tocan fondo, descanso,erba mollada..

Hoxe non podes ser mais que un segredo

que declara defunta unha respiración alterna sobre cinzas

alumeada de azuis e sedas.

No devir morno de existencias que unha vez forons aspiracións

hoxe son conformadas pola satisfaccion de non terse degrado tanto tanto tanto

Ainda non son quen de atopar

as configuracións dun eu borroso

Quedame desculpar

cruzar os dedos para que sexas;

e que todo caia coma un castelo de naipes

Reencontrarte desde a liberdade de ser eu

sen vestido algun

mais que o da memoria non narrada

que por non ser nomeada non existe

e anos de fume perdendo azul sobre os meus beizos