OMG

Desde o fondo dun burato negro

de repente esixes que debo ser quen soñei ser,

e escribir e narrarme en pasos

porque nas letras vivimos mil anos

e de letras nos alimentamos dez mil

Soñei con que foras coma baixo os meus puntos

tantas veces

que non hai simbolo que me ampare

neste labirinto de cifras que agochas.

Tremendo por destruir unha calma que atopei mergullada no máis escuro das miñas sabanas

Que ten forma de cobra, esfinxe, medio saltamontes e incluso árbore de outono.

Coma furacán, fuxen verbas por todas partes

manan do peito e escorregan polo ventre, perdense na cara escura das pernas

e tocan fondo, descanso,erba mollada..

Hoxe non podes ser mais que un segredo

que declara defunta unha respiración alterna sobre cinzas

alumeada de azuis e sedas.

No devir morno de existencias que unha vez forons aspiracións

hoxe son conformadas pola satisfaccion de non terse degrado tanto tanto tanto

Ainda non son quen de atopar

as configuracións dun eu borroso

Quedame desculpar

cruzar os dedos para que sexas;

e que todo caia coma un castelo de naipes

Reencontrarte desde a liberdade de ser eu

sen vestido algun

mais que o da memoria non narrada

que por non ser nomeada non existe

e anos de fume perdendo azul sobre os meus beizos