Fuxida

Quedei preguntandome se  en Granada, coa chegada da primavera, cada un dos seus veciños comezan a andar a pata coxa, a saltos ou coma os carangexos por mor do veleno asfixiante do millón de frores da azahar das suas laranxeiras. Nunha esquina no extramuros dos Jerónimos, estas árbores medran tan preto unhas das outras que a chuvia das doce en punto filtrase polas súas follas para chegar ao chan convertida en xugo espeso rico en Vitamina C.

As mañás de domingo, o Realejo cheiraba a cera e incienso, lembrándote que por moi impía que unha se declare, os domingos sempre terán mañás de igrexa, onde descansan os mortos. Os domingos as rúas do Realejo cheiran, inevitablemente,  a cerimonia fúnebre.

E no Albaycín, os aromas van dun lado ao outro perdendose nas canellas, e podes ter a sorte de asfixiarte co cheiro de té dulzón, ou perderte entre casas que quixeras túas nas que ainda podes sentir, xogando na punta do nariz, o crepitar dun lume de leña.

Pola noite, en Elvira, respirabas tabaco e humidade, chovera ou non chovese ese día. No paseo dos Tristes descubrías a capacidade de identificar os diferentes matices do arcoiris vibrando no nariz, e reparas que a auga nin é azul nin nada, terra divertida que se perde nela mesma máis rápido do que poidas observar.

Eu en Granada respirei cal, almizcle e nicotina. As imaxes de Granada sublimanse agora en vapores de romero de cigana.