Bolboretas

Es que hai días.....

De compras

Nalgunha parte de Marrocos fai algún millóns de anos paseábanse polos mares betxiños coma este...Unha Ketteraspis SP, dona e señora do Devónico....Trilobite pouco estudado e nada amigo da literatura (non se lle adicaron apenas letras) da que non me atrevo a dicir máis que que é ben bonitiña.

Hoxe, Noite de Reis (ou o que queirades) escolloa como agasallo para lanzar á rede, acompañado dun bico, para quen me esté observando.

Fíxense que cousas....comecei o ano buscando fósiles, meu deus

Coma un fénix

Nunsa sabes cando algunha circunstancia vaiche facer lembrar algo que tiñas, digamos, discretamente escondido.Nunca.

Hoxe, coma un relato dos mellores, alguen descubríame un segredo deses que agochas por decoro e co que ansías polemizar.

Hoxe alguen lembroume, sen decatarse nin o máis mínimo e sen que isa fora a sua intención, que amo este sito porque o meu egocentrismo mo esixe.

Porque é a árbore que prantei, o libro que escribín e o fillo que o parín.

Porque mal que ven estes noumenos son a parte de min que quixen facer pública e que pulín, con máis pudor ou con menos, para convertilos no que VÓS ledes.

Ou non ledes, xa dame igual.

Cambiei de traballo. Cambiei de berce Cambei de hábitos. Incluso....se me apuras...cambiei de musas....e musos....

Pero os noumenos seguen sendo noumenos.

Porque a filosofía (¿?) é o que ten.Falamos de conceptos (ais, que medo) universais.

Xa teño un desexo,e non necesariamente para aninovo.

Seguir dando guerra

En tempos de crise...

...as margaridas seguen sendo de balde.





Sorrían por favor :)

28/6

Mari - Festa - Acción!

Long Island Ice Tea

- Vodka 2/12

- Ginebra 2/12

- Ron claro 2/12

- Tequila 2/12

- Triple Sec 2/12

- Zume de limón 1/12

- Refresco de cola 1/12

....Ou como mesturar todo o que haxa no teu minibar dándolle un gusto non alcohólico (de verdade, sabe a té!) para ir tumbando xente por aí mentres a tua mente maquina actos perversos......E no tocadiscos

Para agora que xa estamos de cheo no vrau....pena que nos bares de Milán a unha non lle deixen fumar....así perdese todo a maxia anos 40

:P

Achtung!

Ás veces hai que pararse a pensar. Sobre todo cando as cousas precipitánse. Cando das un xiro de 360º. Ou cando xa o deron por tí.


Hoxe pensei pouco pero sentín moito.


O mellor levo tempo equivocandome con vós.

O caso é evitar que por un casual perda un parafuso....ou dous......

Vedes? Estas son as vantaxes de non actualizar en moitísmo tempo.....o pudor disípase....

(...)

A vida vai máis deprisa ca min...non quero días de 25 horas

Demagoxia (made in USA, pero da casa)

Hai cousas das que un non pode escapar...polo menos se de cando en vez consulta algún medio ou se ten algo de curiosidade pola política internacional...ou aínda que non a teñas....o das eleccións estadounidenses non está deixando indeferente a ningúen e ten tanto ou máis seguimento que calquera outra de país veciño (salvo....un pouquichiño, as de Francia, pero é que a Sarkozy hai que darlle de comer a parte...) E non deixa indiferente non porque como publicaba este señor no País o domingo o futuro presi vaia ser a persoa máis poderosa do mundo (non estou eu moi convencida disto...) senón porque o lío que montan os ianquis ó redor das elecciónss é do máis xugoso...como un culebrón entrañable que non podes deixar de seguir....e que ademais se presta a un sinfín de comentarios....

E como o de opinar é gratis e neste país, ademais, tradición nacional....


O triunfo de Huckabee nos caucus de Iowa....que toda a prensa española insitiu en destacar como imprescindibilísimos e explicar polo miúdo (incluída a gratuíta) non ten prezo. Quedome co comentario dun compañeiro "Huckabee é un valor en política que aínda está por descubrir, vai ser o futuro"... O meu compañeiro en sí ten un humor moi negro, todo hai que dicilo, pero os dous sabemos que un pouco sí que ese é o futuro.... E senón, xa víchedes os resultados. Os científicos acojónanse (perdón), normal, e poñen o grito no ceo sutilmente....


"Former Arkansas governor Huckabee said in a debate in May that he did not believe in evolution.

A poll conducted last year showed that 53 percent of Americans do believe that humans developed over millions of years from less advanced forms of life -- the theory of evolution -- while 47 percent do not."




Un culebrón de ciencia ficción....marabilloso. Por certo...estou convencida de que huckabee significa algo....e non son capaz de lembralo...estou convencida de que alguén resolverá a miña dúbida....

E pola parte demócrata a cuestión é, aparentemente, menos preocupante (ou de chiste menos fácil)...o trinfo de Barack Obama Pero El Mundo está ahí para falar polos humáns de pouca palabra (se non sabes con que conto saír...remitase ó xornal) ...Que o comparen con Reagan (puntualizando, de centroesquerda) ou que titulen "Un negro hacia la Casa Blanca" (na portada do domingo, 6) . O mesmo artigo dicía que Hillary estaba acabada.... Eu sigo sen saber que me resultan máis improbable que alcanze o despacho oval....se un ou outro....



Para os visionarios...en Pluto Nash os dólares lunares levan a efixie da ex primeira dama gravados....mmmmmm......

Que ledicia...

vivir en Compostela!!! (ás veces)


Ifixenia en Aúlide, de Arela Teatro

Cemiterio de Bonaval, unha fantástica tarde de outubro......alguén da máis?

Unha parvada fugaz

Se Schumacher significa zapatero en alemán....

Haberá algún chiste semántico detrás da entrega deste Príncipe de Asturias?
Un apoio socialista a monarquía nestes duros tempos que corren? Ou viceversa?

Dende logo, cada ano hai menos xente a que paga a pena premiar, ou polo menos as escollas son máis raras (salvase Bob Dylan e algún máis...pero mira ti que este nin asistiu)
De todas formas non entendín nunca esta categoría na que se recoñece as traxectorias deportivas....

mmmmmmmmmmm, será esta unha verdade incómoda? :P

Tozudez

Pois non....non me resisto a pecha-lo blog.

Malia que non teña días, nin horas, nin minutos que adicarlle non quero pechar un espazo que ós poucos xa fixen meu.

Éstou de mudanza vital.....cambios no traballo, no ámbito persoal e no ámbito académico...por extensión cambios persoais que non sei moi ben como encarar. E ademais non teño tempo para eles.

E ademais o betxo segue morto, que lle queres?


Na miña defensa alego o común....señores, teño stress

Pero voltarei

InCendio (léase inchendio musicalmente)

O outro día dicÍalle a unha compañeira que semellaba que o verán pasara de longo por Compostela e que chegaramos directamente o outono (vale, equivocárame...), pero que polo menos non teríamos incendios (xa sei xa....). Pero ó final da igual, vaias onde vaias semella que ós galegos ó lume perséguenos....

"Italia arde de Norte a Sur" Xa non hai onde agocharse....

Agárdanme 15 días de vacacións (por fin!!!) no sur do Adriático italiano....é absurdo disculpar unha ausencia de dúas semanas cando ultimamente esto vai máis morto que pouco....pero.....tiña que fardar!

* De todas formas onte comentáronme que o tempo vai mudar, e que as chuvias achéganse á Bota...no comments.

Tablas

"Tí eres capaz de xogar ó xadrez, non?"

“Sí”, responde a Morte, "cómo o sabes”?

“Vino nas pinturas e lino nas lendas”, replica Block, o Cavaleiro.

O Séptimo Selo

Esto foi o primeiro que vin hoxe na prensa, chegoume casi co café do almorzo. Nunca foi santo da miña devoción, se cadra porque tampouco preocupeime moito porque o fora, pero quedaronme imaxes na retina e verbas nos miolos....Creo que xa ninguén lle vai negar o seu lugar no panteón dos mestres.

Non sei cantos terían a oportunidade de xogar ó xadrez a súa morte. Non sei cantos (?¿) de gañala. Ó que sí....a tópica idea de deixar obras para a posteridade e convertirse nun inmortal. Ó final agora dame a sensación de que a partida de Bergman quedou en tablas.

Falar por boca de outros

Que ultimamente estase a converter nun costume....

"Escoitar a Battiato cando un é cativo dá unha sensación como de estar sentado diante dun xeroglífico. Agora sospeito que parte dese cripticismo que me fascinaba podía ter a ver con escoitalo en malas traducións ao castelán. Porén a voz deste señor é agora tan familiar para min que é como sentir un curmán extravagante explicando o difícil que é descubrir a alba dentro das sombras."

Samuel Solleiro (Ataque Escampe)

Vía SONO-TONE

Non houbera descrito tan ben algo que sempre levei agachado no pudor. Marabillosas serendipias!

Adeus

"...nos últimos anos en España ten pasado que o Cine París de Coruña converteuse nun Springfield, o Teatro Losada de Ourense nun Zara, o Cine París de Barcelona nun Zara, o Cine Salamanca de Madrid nun C&A, o Cine Imperial de Madrid nun Sfera (El Corte Inglés), e o Cine Capitolio de Elche, o Teatro Menacho de Badajoz, o Cine Barceló de Barcelona, etc. "

Xavier Estévez
Vía VIEIROS

Xa todos o saben e todos pronunciarónse, así que, humildemente, estou convencida de que non queda nada que eu poida dicir e falo por outros. Eu lémbro moitas vellas pelis que me emocionaron e que non podería ter visto así, en experiencia colectiva, noutro sitio. Para afoga-la miña pena imaxino que o unico que me queda é mercar uns trapiños. Ó carallo.

Breakfast in Swan's Way (usease, prousteemos!)

Fódeme (ups, que feo) voltar o dos memes tan cedo, máis que nada porque entre este e este tan só hai duas miserábeis anotacións e iso non lle senta nada ben o meu ego blogueiro. Pero dín que a ocasión a pintan calva e esta é unha excusa perfecta para actualizar sen darlle demasiado os miolos (encantame respostar preguntas, debería ter sido unha diva ou algo así).

Ademais non podo rexeitar unha invitación deste salón de té, así que tomen asento. Un azucarillo ou dous?

1. O principal rasgo do meu carácter?
A inestabilidade, para ben e para mal.

2. A calidade que prefiro nun home?
O carisma e a confianza (melloras na comunicación interpersoal....)

3. A calidade que prefiro nunha muller?
A lealdade.

*O sentido común é desexable para todos, claro.

4. O que máis aprecio nos meus amigos?
A comprensión e o feito de estaren "curados de espanto".

5. O meu principal defecto?
A inestabilidade...a inconstancia e claro, o egocentrismo.

6. A miña ocupación preferida?
Un té, cigarillos, a miña música e dende alí dúas opcións:
- 1º BD/novela/o meu betxo
- 2º Unha boa conversa.

7. O meu soño de dicha?
Tempo, tranquilidade, saúde e satisfación. Todo a grandes doses con boa comida, boa bebida, boa compaña, moitos gatos e unha vista fermosa pola ventá (esixo pouco, vamos).

8. Cal sería a miña maior desgraza?
Non ser capaz de ser o que sinto que debo ser

9. Que quixera ser?
Cando o sepa xa volo direi...prometo. De momento conformaríame con ser algo que me faga sentirme eu.

10. Onde desexaría vivir?
Compostela, agora mesmo non podo pensar noutro lugar que se acomode máis a min. De todas formas, polo momento tampouco podo pensar en asentarme en ningures....

11. A cor que prefiro?
O negro...sempre e para todo.

12. A flor que prefiro?
As margaridas que crecen en calquer césped. Poñeme de bo humor velas, todas gregarias elas... Custa escoller, o das frores pareceme o máis incríble do mundo.

13. O paxaro que prefiro?
A curuxa (quero unha Hedwig xa!!!)

14. Os meus autores preferidos en prosa?
O meu trinvirato persoal: Hemingway, Dickens, Cortázar.

15. Os meus poetas preferidos?
Pessoa e Lorca. Hai máis pero agora mesmo.... Aceptades Tom Waits? E Leonard Cohen?

16. Os meus heroes de ficción?
John Constantine (sintoo...que esperabades?)

17. As miñas heroínas de ficción?
Medea, por ser tan visceralmente humana. Leia, por selo tan pouco.

18. Os meus compositores preferidos?
Satie, Dvórak,Vinicius, Caetano,Miles Davies,Charlie Parker, Reed, Buckley,Reznor....PJ....e máis,cantos máis!!!

19. Os meus pintores predilectos?
Rubens, Vermeer, Modigliani, Magritte, Mattise e Gauguin (así, a bote pronto)

20. Os meus heroes da vida real?
A miña nai, sen dúbida.

21. As miñas heroínas históricas?
As esposas que viviron as súas vidas a través dos (falsos) éxitos dos seus maridos e das que nunca saberemos nada.

22. Os meus nomes favoritos?
Amal para ela, Alejandro para el (ou Alex, ou Aleixandre, ou Xandre...)

23. Que detesto máis que nada?
A displicencia, o desdén e a hipocresía (especialmente para cun mesmo)

24. Que caracteres históricos desprezo máis?
Os enchidos de poder, en xeral. Por riba de todo os que fixeron bas boas indeas e mellores intencións verdadeiros cataclismos sociais (pensade vós os exempros).

25. Que feito militar admiro máis?
Revolución dos Craveis

26. Que reforma admiro máis?
As que están por chegar.Todo é mellorable.

27. Que dons naturais quixeras ter?
Saber cantar, saber pintar, tocar algún instrumentos...valeríame o dominio sobre calquera das clásicas belas artes....un chisco de xenio creativo, meu deus.

28. Como me gustaría morrer?
Nun orgasmo. Sintoo polo meu acompañante...

30. Feitos que me inspiran máis indulxencia?

Os nados da preguiza ou do hedonismo....son moi benevola, que lle vou facer.

31. O meu lema?
Como un fénix, renace sempre das túas cinzas.

Á próxima taza convidaranos O Señor que Non ten Nada que Decir, O Vilán Cínicamente Friki, a Muller do Carcaj Cheo de Verbas Punzantes, a Androide Quasi Paranoica pero Repleta de Boas Intencións e a Xornalista Teatreira Pero Non Mentireira. There we go!

*Como curiosidade, comentar que, na facultade, o Proust era un exemplo do que NON deberiamos facer nunha entrevista, pola poca información real que aportaba dunha persoa. Así que xa sabedes, non vos creades NADA.

For a long time I used to go to bed early. Sometimes, when I had put out my candle, my eyes would close so quickly that I had not even time to say "I'm going to sleep."

Swan's Way

Marcel Proust

Shhhhh! Escoiten, escoiten...

Por algún motivo que eu nunca fun quen de adiviñar, en certas materias da miña facultade facíannos estudar páxinas e páxinas da historia dos medios de comunicación...especialmente da radio, vai ti saber porqué.

Despois de tres semanas de traballo (por fin) xornalístico (explica eso a miña ausencia?) acabeime de convencer de que a meirande parte do estudado alí de pouco o nada me vale na práctica. Máis en concreto, de que entre xornalistas as conversacións nunca son sobre os propios medios, moito menos sobre a súa historia. Pero como a todo hai que sacarlle o lado bó, eu gardo unha grata lembranza das miñas leccións sobre a dramatización radiofónica.

Ninguén me pode culpar por non lembrar os tempos de "Ama Rosa" (prf...) pero paseime a meirande parte das noites da miña infancia escoitando contos de fadas na voz dun radiocasette (os meus pais non eran dos de lerme na cama, que se lle vai facer...). Sempre foi un dos meus praceres segredos e aínda algunhas veces escoito esas cintas e ponseme a carne de galiña (hai cousas que nunca perden a maxia). Cando sendo universitaria atopeime con que existían "contos lidos para adultos" encheuseme o peito de alegría... e tamén de pesadumbre por ter chegado, unha vez máis, tarde.

E como o das casualidades funciona así, o outro día, facendo actos mal vistos no SLSK, deime nos fuciños cos episodios do Hitchhiker's Guide to The Galaxy, unha comedia disparatada que un día se lle ocurriu a un tal Douglas Adams e que voltou tolos a boa cantidade de brits. Unha curiosidade intrahistórica que me descubriron uns curiosos patolóxicos e que ten xerado novelas, película, banda deseñada, serie de televisión, videoxogo e frikismo por doquier.

Claro, se estaba eso por ahí colgado habería máis...en pouco menos dunha semana o meu betxo encheuse de vellos programas de radio para o meu deleite. O último, o CBS Mistery Theater, un intento dos 70 por revivir o estilo dos 30 e 40, historias de terror e misterio escritas por Poe, Dickens ou completos descoñecidos que fuxiron do papel para as ondas.

Gustame o espido destes guións para radio...un traballo que, de ser malo, non hai forma de arreglar por máis cartos que poñas en efectos especiais, e as voces, aterciopeladas e graves, como chegadas dun tempo que xa non é o noso. Abraiame a capacidade dos técnicos de son ( daquelas ninguén lles debía chamar técnicos de nada...) para crear ambentes cos planos (a distancia á que un pon a súa voz do micro, gran cousa), as intensidades do son ou esos deliciosas larpeiradas freaks que son os efectos de son. Unha vez vin simular a explosión dunha nave espacial rompendo kellog's...todo un canto a creatividade. Seica agora podes baixarte todo iso da Internet....

E por riba de todo flípame o que ten de máxico pechar os ollos e que algúen (aínda que sexa unha máquina) te susurre marabillosas historias ó oído mentres vas quedando durmido. Dalgún xeito faime pensar en rapsodas, xugrares e literatura de tradición oral...malia que estexa mecanizado.

Imaxino que tamén hai un pouco de tenrura nesta modesta paixón. Deixando a un lado lembranzas infantís, o dos dramas radiofónicos é un pouco como o da banda deseñada, xoias creativas que non sempre foron ben tratadas polo gran público ou a Crítica (nótense as maiúsculas), seica porque, polo visto, non teñen nada de espectacular. Ben, supoño que é como o de quen prefire a fror do toxo á orquídea (e son moitos , menos mal).

Solicito ós que definen os imaxinarios populares (¿?) que lle retornen o título de Octavo Arte á radio. Hoxe moitos lle dan ese honor ós videoxogos....mmm, poderíamos pasalo para o décimo posto. Despois de todo, a música xa non é o que era e non por eso ninguén lle quitou o título...

*Se quiser ouvir máis....OTRF

Until next time, pleasant...dreams?

E. G. Marshall

CBS Radio Mistery Theater

Do corazón, tripas

Do you still fancy me?
Did you ever love me?

Closer. Mike Nichols, 2004.

Un antigo pecado dicíame moi a míudo que o amor é así; un día espertaste e xa non estas namorado da túa parella. Non sabes porqué pero tampouco o podes evitar...e xa está.

Nunca supen (nin saberei) se era unha advertencia para min ou unha asimilación para si. Pero cando chegou o momento as cousas remataron así, dun día para outro...e xa non había nada que lle facer.

O filme fala diso, pero tamén da forza da culpa como estratexia para manter a xente o teu lado....Ó final Closer só é iso, unha historia de encontros e desencontros guiados pola febleza do amor e a forza da culpa e da soidade. Terror emocional se chegas a identificarte con tan só un dos diálogos...do máis visceral.

"Mas as mulheres do que gostam é amar. Subretudo quando não há ali mais ninguém que se preste a isso"

O Amor é Fodido. Miguel Steves Cardoso

Mmmmúsica (para non rachar coa tradición)

Escribiuse moitísimo por estes lares ultimamente sobre que cancións elixiríamos para eses momentos de íntima perversidade e intercambio de fluídos. A cuestión causou tanto tanto rebumbio que ata protagonizou algunha conversa no Maycar (creo) e chegou a este sitio por cortesía de Elianinha. Non me queda outra que deixarme ver.
O meu "top five", supoño, ben podería ser este...
- Swap Song.Blur (13). Por andarmos en territorios mornos e húmidos,claro. Flípame a voz de Damon Albarn e creo que ritmo cae ben, pero que moi ben. Ideal para encontros fugaces nos baños do Ruta (e só un exemplo!). Ademais, como non podía ser doutro xeito, se penso en pantano penso nesto, e logo neste e xa non hai nada que lle facer.

- Just Like Honey- Jesus & The Mary Chain (OST Lost in Translation). Algúen apuntou que esta canción coincide cun momento de paixón/tensión entre os protagonistas. Voltarei ver o filme algún día porque, debía estar en trance eu que non me lembro de nada (a banda sonora, ademais, apareceuseme moito despois). Para uns preliminares moi doces e quedar durmidos o terminar. E que todo vaia como a seda....

- Hurt. Nine Inch Nails (The Downward Spiral). Podería ter escollido a cover de Cash pero Nike escaralloume a idea. A orixinal, por outra parte, paréceme máis íntima e sensual. Para dolorosos polvos de despedida ou encontros malditos/prohibidos. A canción ten cambios de rasante sutís pero ideais para trastornos bipolares :P

-I’m your man. Leonard Cohen....mmmmm, aínda agardo que algún home pódame susurrar esta canción na orella....e que eu mo tome en serio, ainsssss! Para momentos de terciopelo amargados con moito gintonic (que sempre facilita as cousas).
No mesmo disco esta o Take This Waltz, que redondearía a noite cuns preliminares de película (sempre me fai pensar en Brando esa canción, cousa rara...) O enlace mandavos a unha páxina de compra onde poderedes escoitalas...para por o trailer do filme mellor non puña nada.

- E falando de buscar homes...jur jur, deixo caer o Holding out for a Hero de Bonnie Tyler. Tomadeo con humor...ou como mellor vos pareza. O vídeo acaba de redondear o cachondeo.


*De bonus track non me podía faltar o Rid of Me da sempre recurrente PJ. Pero claro...eso sería repetirme...así que vai fora de concurso.

*Na versión para coleccionistas ofrezo un valor engadido e, emulando a Raíña Vermella, inxerto un deses discos ós que lle das ó "repeat" e tes para toda a noite. The Virgin Suicides OST.


* E para acabar de estenderme deixar claro que eu, de escoller, escollo como mellor das músicas a respiración de meu acompañante. Hai cousas que requiren intimidade...

Mmmmm, paso a pelota ós que quedan....que no deben ser moitos!